Zen

Drie weken vakantie. Drie. Weken. Alleen. Met. Manlief. Zonder kinderen. Zonder hond. Zonder collega’s. Zonder verplichtingen. Met auto. Zonder airco. Die besloot blijkbaar op het meest tropische moment van het jaar: “Weet je wat? Ik doe effe niet meer mee.”

Drie locaties strak gepland, reisroutes tot achter de komma uitgedacht. Top geregeld. Hulde aan Manlief.

Eerste stop: Leutaschklamm. Klinkt als een schimmel, voelt als een natuurdocumentaire in 4D. Een kloof vol ijskoud natuurgeweld, waar je over stalen trappen boven bulderende rivieren zwabbert.

Adrenaline + berglucht = mentale rust.

Werkstress? Weg. Wachtwoorden? Weg. Excel-sheets? Weg. Pincode? Ook weg.

Aanrader: doe dit na een lange reisdag. Je vergeet zelfs je eigen naam. Of die van je partner. Maar dat is soms ook even lekker.

Tweede stop: kamperen aan de Adriatische kust. Zen. Zomerjurk. Zucht. Geen hakken, hoewel ik ze wel mee had. Voor de zekerheid. Of voor de show. Vrijheid.

Cocktails, kaarslicht, Cicaden, boeken lezen in de schaduw van een boom.

Tot manlief zegt: “Zullen we een fietstochtje maken? Even naar dat dorpje van vroeger.” Lief.

Bleek, met omwegen en het negeren van de autoweg, 40 kilometer. In 30 graden. Door de Po-delta. Zonder schaduw.

Zelfs de muggen gaven het op.

Maar we zijn er gekomen. Op wilskracht, liefde, anderhalve liter water en vier Berliner bollen. Nooit gedacht dat gebak levensreddend kon zijn.

Dagje San Marino. Ook leuk. En plakkerig.

Derde stop: Oostenrijk. Een appartement op een berg.

Elke dag wandelen alsof we vrijwillig op survivalkamp zijn.

En op dag vier: e-mountainbiken. Want we zijn dapper, niet gek. Toch stond ik halverwege een helling stil. Ik stil. Fiets niet. Gevallen. Op m’n rug. Gelukkig had ik een rugzak om. Nog gelukkiger: een zachte. Allergelukkigst: geen toeschouwers. Nou ja, op een schaap na, maar die keek discreet de andere kant op.

En dan: de terugreis. 1000 kilometer. Zonder airco.

“Zullen we het in twee dagen doen?” vraagt manlief lief.

Dus ja… vier locaties.

Want spontaniteit? Blijkbaar doen we daar ineens aan.

Want wie overleeft 1000 kilometer in een rijdende oven?

We belanden in Bad Kissingen. Klinkt als een Duitse romcom. Is het ook.

Toevallig zomerfest: bier, schnitzel, lampionnen en klassieke muziek uit 1920. Wat wil je nog meer?

Juist. Een zwembad.

Wij vrolijk het hotelzwembad in. Helemaal alleen… Tot er twee zeventigjarige nudisten binnenwandelen alsof het open dag bij de sauna is. Op blote voeten. En de rest ook.

Zonder gêne. Met handdoek. Maar die bleef droog.

Waarom? Geen idee. Hoe? Nog minder idee. Manlief knippert sindsdien wat nerveus met z’n linkeroog.

En dan: thuis. Regen. Gras kniehoog. Een wasmand die zich spontaan heeft vermenigvuldigd. De stofzuiger kijkt ons gekwetst aan. De kinderen? In leven. De hond? Blaft weer. Het huis? Staat nog. Er is afgewassen. De badkamer ruikt verdacht fris. De planten leven.

Zoonlief zegt dat het gras “gewoon natuurlijk” is. Dochterlief wijst op de was die buiten hangt. In de regen. “Detail, mam. Het ruikt lekker fris.”

En toch… we blijven zen. Dat hebben we afgesproken. Geen haast. Geen stress. Geen verplichtingen.

Behalve dan: Werken. En de was. En het gras. Het stofzuigen. Het schoon houden.

In de chaos van het leven… denken wij zen. Geen idee wat het helpt, maar het klinkt zo lekker rustig.