Vooroordeel

Er zijn van die vakanties waarin je de zon op je huid voelt, het bier koud is, de muggen je vinden alsof je de laatste snack op aarde bent, en je morele kompas volledig richting “gewoon even oordelen” slaat.

Manlief en ik zaten heerlijk voor onze blokhut in Spanje. Mijn man met een hand zo opgezwollen dat het leek alsof hij net auditie had gedaan voor een bijrol in een zombiefilm. “Je bent vast gestoken door een mug” zei ik, met de luchtigheid van een slecht geïnformeerde tropenarts. Hij kon z’n biertje niet eens meer openen, wat in onze vakantiewaardering telt als code rood.

En daar komt het: het andere Nederlandse gezin arriveert. Altijd leuk, dat moment waarop een gezin aankomt op een camping alsof ze net vier dagen rijden achter de rug hebben en drie kinderen die nog vechten over een half gesmolten spekje.

De vader sjouwt. De kinderen krijsen. De moeder... gaat zitten.

Manlief en ik, mensen met een scherpe blik en nul context,  kijken elkaar aan: Wat een luie moeder. We hebben binnen drie seconden medelijden met de vader, benoemen hem tot held, gooien hem mentale bloemen toe. Wat zijn we toch scherp. Wat zijn we toch vreselijk.

Totdat… de vader “Rob” op ons afkomt. Vriendelijk, beleefd, steekt hij zijn hand uit, recht op de pijnlijke hand van mijn man af. Ik zie mijn man verstijven. Alles vertraagt, alsof we in een dramatische filmscène zijn beland. Je verwacht elk moment dat onheilspellende geluid uit Jaws te horen: DUN DUN… DUNNNN…Rob knijpt stevig, mijn man piept. Niet uit arrogantie. Niet uit onverschilligheid. Gewoon... omdat hij door die mug-in-oorlogsstand-hand net zijn hele zenuwstelsel door een sapcentrifuge voelt gaan.

Rob kijkt beduusd. Ik probeer de situatie nog te redden met een vriendelijk lachje en een uitleg over de kookplaat, waar Rob duidelijk niet uitkomt en daarom op ons is afgestapt. Maar ik zie zijn hersenen werken: Wat heeft die man? Waarom zegt hij niets? Waarom staart hij naar het dak alsof daar het antwoord op het leven geschreven staat? 

Later die avond. Zien we Rob’s vrouw strompelen, door hem ondersteund. Haar enkels en polsen ernstig vergroeid. O. Mijn. God. De luie moeder... is een powervrouw die ondanks pijn en beperkingen gewoon meegaat op vakantie met drie kinderen en een man die kookplaten niet snapt.

En wij? Wij zaten daar als kampioen-oordelaars met een biertje en een opgezwollen hand.

Sindsdien kijkt Rob met medelijden naar mijn man. Die volgens hem vast “alleen nog maar wat kan murmelen en slappe spieren heeft”. En eerlijk gezegd... we verdienen het. Want oordelen zonder kennis is als muggen prikken zonder richting: je raakt altijd de verkeerde plek.

Dus: oordeel gerust, maar alleen over jezelf. En over muggen. Die verdienen het echt.