Tikkie

Waarom €800 betalen voor een schimmel kamer met voetschimmeldouche als je bij papa en mama kunt wonen? Onze nog studerende kinderen zijn 18 en 21 en wonen, hoe verrassend, nog thuis.  Thuis, waar de was verdwijnt en het eten vanzelf op tafel staat. Nee hoor, ze helpen heus weleens. Op nadrukkelijk verzoek. Na drie keer vragen. En als ik het een keer niet zelf doe, kijken ze me aan alsof ik vergeten ben dat ik moeder ben. En wie heeft dat zo aangeleerd? Juist ja. Wijzelf.

Maar waar het echt misgaat, is hun kamer. Hun kamer, dat is een natuurgebied waar ik alleen met een vergunning en een gasmasker mag komen. Ik kom daar nooit, tenzij ik een verdacht luchtje ruik dat niet door een open raam naar buiten wil ontsnappen.

De vloer? Niet te zien. Ergens onder een laag kleding, boeken en mysterieuze papiertjes ligt vast nog een laminaatje. Maar ach, dat laat ik los. Zolang ze hun vuile was niet in één keer met de kracht van een tsunami in mijn wasmachine kieperen, sluit ik vrede.

Tot ik dus iets ruik. Iets... dierlijks. Een geur die niet past bij een huishouden zonder huisdieren (behalve dan de hond, maar die is zindelijk en ruikt lekkerder). Wat blijkt? Een pakje vleeswaren. Onaangebroken. Vol trots meegenomen naar boven. Om... ja, waarom eigenlijk? Voor de gezelligheid? Was het een soort lunchdate met zichzelf die ze uiteindelijk als een snapchat heeft laten verdwijnen.

En dan een verrotte banaan. Niet gewoon een bruine, nee, eentje die zichzelf al deels heeft gecomposteerd. Of een kwarkbakje dat z’n inhoud heeft getransformeerd tot een biologisch wapen.

En dan, hou je vast: een hamburger van de McDonald’s. Niet opgegeten. In de prullenbak? Nee joh. Gewoon... daar. Op het nachtkastje. Alsof hij nog auditie deed voor een reclamespot. Manlief, optimistisch als altijd, zei: “Die kun je gerust nog opwarmen. Zelfs na jaren.” Ik geloof dat dochterlief hem uiteindelijk toch heeft weggegooid. Gelukkig, want die had ze zelf betaald. Geen Tikkie nodig dus.

Maar voor dat vleeswaren lijk, dat kwarkkerkhof en die zelf ontbindende banaan moet ik een statement van formaat maken. Dus stuur ik een Tikkie. Niet voor het geld, maar als opvoedkundige tik op de vingers.

En als dat niet werkt? Dan krijgen ze morgen tulpenbollen. Net als hun overgrootouders in de oorlog. Misschien dat hun hersenen dan een tikkie besef krijgen.

Want zeg nou zelf: wat is er mis met een beetje respect voor voedsel, je ouders en je medemens met een werkend reukorgaan?

Nu heb ik een nieuw opvoedkundig plan: elke zondagmiddag een nieuw Tikkie-vergoeding. ‘Stankcompensatie’, ‘Schoonmaakboete’ of,  mijn favoriet, ‘Psychische bijstand na het vinden van druipkaas’.

Kleine stap voor mijn kinderen, grote overwinning voor de moederorde.

Tikkie ontvangen? Graag z.s.m. betalen. Met rente. En excuses. Liefst met bloemen. Of chocolade. Of… een opgeruimde kamer.