Pap-stijl

Tja mijn vader,  wat moet je zeggen als iemand zegt: het is wat!  Zoals mijn vader het zou verwoorden: “Keutel met een handvat!” En wie kan de legendarische geitenwijsheid vergeten: “Het is een feit dat een kleine geit meer schijt dan een grote geit die aan verstopping lijdt.” Poëtisch verantwoord, pap-stijl. Of gewoon klassiek: “Trek eens aan m’n vinger.” Dat was mijn vader.

Vol geloof in onze lieve Heer, vol pret, vol platte humor, vol liefde, vol eigenwijsheid. 

Hij herhaalde eindeloos dezelfde rijmpjes. “Gemeente, ik wil niet zeggen dat gij dieven zijt…” , en daar ging hij weer. Ik zuchten, hij lachen. En weer opnieuw.

In juni 2021 zaten we samen in het zonnetje. Hij in de rolstoel, ik op een bankje. Een thermoskannetje thee, een trommeltje met gevulde koeken,  want ja, eten was heilig. Of eigenlijk: de heilige drie-eenheid in zijn leven was mama, eten, en nog een keer eten.

Ik vertelde over de coronatijd, alles wat ik miste. Hij leek in slaap te sukkelen, maar ineens zei hij bloedserieus: “Je mist pas wat als het er niet is… zoals wc-papier.” En daarna die bulderlach die de vogels uit de boom joeg.  

Toen vroeg hij: “Wil je straks, als ik er niet meer ben, een tekst over mij schrijven en voorlezen?” Ik vroeg: “In de kerk? Over keutels en wc-papier?” “Tuurlijk,” zei hij. “Gewoon doen.” Dus dat heb ik gedaan.

En alsof dat nog niet genoeg was, vond ik bij mama een mapje op zijn oude bureau. Vol met oude teksten van mij, van mijn oude blog, netjes uitgeprint en op volgorde. Teksten die heus niet allemaal even briljant waren, maar hij was er trots op. Daarom nu deze tekst, voor papa. Nog één keer over keutels en wc-papier. Pap-stijl.

Hij stotterde als kind, maar daarna… nou, stil was hij nooit meer. En zacht praten? Nee hoor. Hij sprak op standje megamegafoon. Hij hield van praten, vertellen, discussiëren (gelijk krijgen = optioneel), en dat het liefst met een goed glas wijn en mama in de buurt.

Hij was een Bourgondiër, met een serieuze voorliefde voor gevulde koeken, marsepein, en chocola. De koelkast kreunde van vermoeidheid als hij eraan kwam. Koken werd een hobby, snoepen was pure passie.

En wat was ik trots op zijn ‘uitbraakpogingen’ uit het verzorgingstehuis.  Rollator in de hoogste versnelling, verpleegkundigen erachteraan als in een slapstickfilm, en hij onderweg naar het plaatselijke eetcafé voor een koud biertje. Hij liet iemand van de gemeente komen om z’n rolstoel van een motor te voorzien, zogenaamd, “zodat mama niet hoeft te duwen.” In werkelijkheid wilde hij gewoon ontsnappen. Jammer voor hem dat ik net langskwam. Ik legde de beste man uit dat dit geen hulpvraag was, maar een heuse uitbraakpoging. Mijn vader knikte trots, als een crimineel bij z’n persconferentie. Zijn cd-speler stond standaard op festivalvolume met koormuziek! “Ik ben toch doof?” zei hij dan onschuldig.   Ik kon hem wel zoenen om zijn ondeugd.

Mijn vader was geen brave borst. En daar ben ik blij om. Mijn vader was een echte man, vreselijk eigenwijs maar ook zo lief, een hoofd vol hersenspinsels en een maag als een zwart gat.

“Ik ben niet eenzaam” waren zijn laatste woorden in oktober 2022. 

Mijn papa, hij was vuur, liefde en een snufje chaos. Zijn stem, zin en onzin blijven nog lang naklinken en worden nog wekelijks herhaald. Hij leerde me dat het leven gevierd moet worden. Geniet, geniet, geniet maar niet met mate. Je hebt het leven gekregen en daarvoor geeft God zijn zegen.

Met geloof, met liefde, met een glas in de hand en een goeie poepgrap in de aanslag. Pap-stijl.