Gelijkspel

Twee keer in één week werd me serieus gevraagd of ik ‘dat ene typetje van het paardrijden’ was, en geloof me, dat zette iets in gang…..Lieve mensen, laat ik dit even haarfijn uitleggen: paarden en ik zijn als sokken in sandalen. Technisch mogelijk, maar totaal verkeerd. En manlief? Hij is mijn partner-in-crime op dit vlak. Samen zijn wij één grote ruiter-ramp.

Spoel terug naar 26 jaar geleden: vers getrouwd, wittebroodsweken in de Dominicaanse Republiek. Tropisch tot en met: palmbomen, strand, cocktails. Twee kingsize bedden, tja, net getrouwd, maar ook: zonverbrande schouders en iets te veel pina colada (daarvan krijg je sproeipoep, hebben we getest. Wetenschap, mensen).

Na een paar dagen kokos-kater (dat stopt het sproeien) besloten we in actie te komen. We boekten een excursie: wildwaterrivieren op grote rubberbanden, touwslingeren, beetje Tarzan, beetje Jane. De folder toonde blije mensen in zwemkleding met natte haren. Wij dachten: “Kijk ons eens avontuurlijk zijn!”

In een gammel busje, zes toeristen en een chauffeur met een blik alsof hij al wist wat wij niet wisten. Aankomst: een boerderij. Geen rivier. Geen rubberbanden. Wel: paarden. Rijen kleine, zenuwachtig wiebelende bergpaardjes. Voor mij zijn alle paarden gewoon gespierde dramaqueens met benen als honkbalknuppels.

Onze gastheer, Uncle Bob, was een mix van Clint Eastwood en een wandelende barbecue. Zijn vrouw, een Dominicaanse Claire Huxtable met kruiden en toverbladeren, stond al paraat voor noodgevallen. (Subtiele hint.)

Manlief mocht eerst. Hij klom op het paard en ik schoot in de lach: zijn benen hingen zo laag dat hij het dier meer als een step gebruikte. “Kijk mij, paardrijden!” En lopen maar. Toen ik aan de beurt was, kreeg ik een paard met het temperament van een opgefokte diva in de overgang. Op mijn huidige leeftijd een perfecte match geweest, maar toen niet. Ik was 24!

Net toen we romantisch naast elkaar wilden rijden, begon mijn paard te steigeren alsof hij auditie deed voor Black Beauty: The Revenge. Ik klampte me vast aan de manen als een paniekerige Jane met hoogtevrees.

Uncle Bob grijnsde: “O ja, vergeten te zeggen… jouw paard is ooit verkracht door het paard van je man.” Sorry, wat? Paard-trauma, dus. Daar zat ik dan: op een getriggerd bergpaardje met wrok.

De kers op de cowboytaart? Het prikkeldraadhek. Manlief stuurt niet goed, ZWAI, en schuurt met zijn bovenbeen langs het draad. Resultaat: zijn been veranderde in tartaar. Gelukkig stond Claire al klaar met een groot bananenblad met jungle-snot. Het bloeden stopte meteen. Waarschijnlijk ook goed tegen haaruitval en vage kwaaltjes waar Google je al voor heeft opgegeven.

Maar jawel, halverwege bleek de excursie toch te kloppen: daar was de rivier! Slingeren, spartelen, Tarzan-brullen, Jane-gillen, en een hele tien minuten op de rubberband. We gingen los.

En de paarden? Die stonden alweer klaar voor de terugtocht van uren. Manlief vooraan. Ik achteraan. Zo ver mogelijk uit elkaar. Soms werkt dat gewoon beter.

Conclusie: nee, wij houden niet van paarden. Maar paarden houden ook niet van ons. Gelijkspel.