Vijftig

VIJFTIG. Dat klinkt als een loterijnummer. Alleen heb ik niks gewonnen. Behalve rimpels, een leesbril en het recht om ‘vroeger’ te zeggen zonder dat iemand zucht.

En toch… voelde het fantastisch. Want hé, ik ben 50. De leeftijd waarop je dingen beter begrijpt, niets meer moet behalve werken, belasting betalen, de menopauze overleven en wat sociale verplichtingen afvinken. Zelfs je grijze haren beginnen status uit te stralen. Of dat roep ik tegen mezelf, terwijl ik met een pincet een wenkbrauwhaar trek die verdacht veel lijkt op een grijze egelstekel.

Omdat ik midden in de zomer jarig ben en de dorpsfeestweek niet wilde missen (bier, wijn, muziek en foute hits!), besloot ik alles te combineren. Eén groot tuinfeest, overdag beginnen, en halverwege de avond rollend naar het dorpsfeest. Strategisch, effectief, volledig in lijn met mijn nieuwe motto: Doe maar gek, je bent toch al 50.

De voorbereidingen gingen soepel: catering geregeld, wijn ingeslagen, rekening gehouden met vakantiegangers. (Waaronder mijn broer en zijn vrouw, dat scheelde dus zeker een doos wijn.)

Op oudejaarsavond lakte dochterlief mijn nagels. Wijn erbij, pizzaatjes ernaast, en mijn gezin gaf me een pleinnaambordje. Manlief heeft zelf een straat, dus onder onze overkapping hebben we nu een officieel verkeersknooppunt. Files van wijnflessen gegarandeerd.

Maar toen begon het: manlief maakte mij zenuwachtig. “Er komen mensen,” zei hij onheilspellend. “Ik verwacht alleen jouw familie,” zei ik nog in totale onschuld. HAHA. O, wat was ik jong en naïef…

Ik vluchtte met hondlief het huis uit, op zoek naar rust en zuurstof. Toen ik terugkwam: een auto met ons vriendengroepje zoefde langs, spandoeken wapperden, mijn schoonfamilie bungelde met touwen in een boom. Even overwoog ik emigratie. Maar ik dook de achtertuin in, hand over m’n ogen, hond als schild.

En toen… het moment. Ik mocht naar voren. En daar stonden ze allemaal. Spandoeken met jeugdfoto’s, volwassen drankmomenten, en een megagrote afbeelding van mij als verlegen meisje in rood geruit jurkje. Die foto had mijn vader ooit gemaakt. Liefdevol. Ontroerend. Maar ik lachte het weg met een schaterlach die mijn mascara richting kin duwde. Want janken is zo 49.

De rode draad van de avond? Wijn. Wijn. En o ja… wijn. Zelfs een kots emmer kwam ter sprake. Eén keer mensen. Door een misleidend likeurtje.

We gingen door tot half één. Er werd gezongen, geknuffeld, en manlief gaf me een smartwatch. Voor m’n hartslag. Superromantisch. Niks zegt “ik hou van je” zoals “ik wil graag dat je nog even blijft leven”.

Op mijn echte verjaardag: lunch buiten de deur met het gezin, daarna tuinfeest 2.0. De catering had servies, glazen, borrelplanken, warme happen, prosecco, limoncello, bierfustjes, en, uiteraard, wijn. En droog weer! Net geen 33 man. Perfect.

En toen, BAM, stonden m’n zus met haar manlief ineens voor m’n neus. Twee uur rijden. Ze zouden niet komen. Maar ze kwamen. En ik jankte als een Netflixfilm zonder pauzeknop. Wat. Een. Moment.

’s Avonds? In de dorpsfeesttent. Hardstyle. De Outsiders. We hakten alsof we 18 waren. Met mijn manlief, mijn kinderen, onze vrienden.

Om 3 uur ’s nachts in bed dacht ik maar één ding:

GENIET. En zeker niet met mate.

VIJFTIG? Het leven begint gewoon opnieuw. Met wijn. En een smartwatch.