Stringscène

Ik háát herrie. Dat heb ik van mijn vader. Niet zomaar een beetje gezellig kabaal, nee, het soort herrie dat precies begint op het moment dat je net horizontaal geluk hebt gevonden. En als je dan ook nog op een camping ligt, waar de herrie losbarst zodra jij ligt, nou, dan is mijn innerlijke vredespijp onvindbaar.

Vroeger, met mijn ouders, zus en broer, kampeerden we altijd. Mijn vader koos campings uit op basis van decibelniveau. Krekels? Prima. Kinderen? Kan. Maar zodra er een gitaar uit een koffer kwam of iemand begon te klotsen met sangria, stond mijn vader al op zijn slippers paraat bij de bron van het lawaai. En ik? Ik dook weg van schaamte. Ik wilde niet geassocieerd worden met de ‘campingpolitie’.

Inmiddels ben ik volwassen. Maar die gênante confrontatiegenen? Die heb ik liefdevol doorgegeven aan manlief. Die krijgt spontane zweetaanvallen zodra ik zeg: “Ik ga even iets zeggen.”

Zoals die keer in Italië. Idyllisch, muisstil campinkje tussen allemaal vrolijke Italiaanse families. Overdag was het één grote espresso-reclame: zon, gelach, gegiebel, heerlijk. Maar om 23:00 uur? Zalige stilte.

Tot die ene nacht. BOEM. Keiharde techno beat. Onze stacaravan kreeg spontaan een trilfunctie. Ik schoot overeind alsof ik beschoten werd. Manlief bromde, half slapend: “Ach joh, het zal zo wel weer over zijn.”

Nou, mooi niet dus.

Ik naar buiten. Haar als een nest meeuwen, pyjama half aan, blote voeten. Gemoedstoestand: Terminator. Ik struikel richting de geluidsmuur achter de heg. En daar stond een groep jongeren te feesten alsof Tomorrowland zijn jaarlijkse reünie op deze camping hield.

Dus ik, in mijn beste camping-Engels (licht hysterisch): “There are sleeping children! This is really not okay!!”

En ineens, als een echte maffiabaas, uit een tent: de opa van de Italiaanse familie. Alleen in boxershort, borstkas als een pizzadoos, ogen als vuurpijlen. Hij keek me aan, hief zijn armen en brulde in loepzuiver, razendsnel Italiaans. Geen idee wat hij zei, maar het klonk als: “De maffia luistert mee!” Wat een held.

Binnen tien seconden: chaos. Oma probeerde opa aan zijn onderbroek terug de tent in te trekken en riep (denk ik): “Giuseppe, laat dat mens het zelf doen!” Kinderen krijsen, honden blaffen, een openluchtsoap barst los. Ik zwaai nog dramatisch met mijn arm: “It has to STOP now!”

En ja hoor. Muziek uit. Auto’s weg. Krekels terug aan het werk.

Ik bedank opa met een ferme handdruk. Hij knipoogt alsof hij net z’n maffianummer heeft doorgegeven. De rust keert terug.

Ik kruip in bed. Manlief mompelt slaperig: “Heb je het geregeld?”

“Ja,” zeg ik. “Dankzij opa van de overkant. Wat een aardige man.”

Manlief grinnikt. “Ik denk dat opa alleen maar kwam kijken omdat jij daar in je string en topje stond te brullen.”