Stormbestendig

Het begon met een glimlach en eindigde in een trauma waardoor zelfs een dobberende kurk tegenwoordig mijn hartslag verdubbelt. Zevenentwintig jaar geleden dacht ik nog: “Verrassingsweekendje, hoe leuk!”

Het bleek geen verrassing, maar een test (ja ja, stormbestendig?) voor onze relatie, mijn maag en de flinterdunne grens tussen liefde en moordneigingen.

Manlief, toen nog vriendje, inmiddels echtgenoot ondanks alles, had samen met een kameraad en diens vriendin een romantisch uitje geregeld. Geen details, want “verrassing”. Zodra een man zegt: “Je hoeft niks te weten, schat”, verstop dan je tandenborstel en ga achter het gordijn wonen.

We reden richting zee, Hoek van Holland. Daar lag ze: de “boot”. Nou ja, een catamaran, of wat daar nog van over was. Links miste een fors stuk; niet zomaar een krasje, maar een gapend gat met loshangende flappen, alsof Godzilla een midnight-snack had gehaald. De bemanning keek beduusd, de boot zelf leek therapie nodig te hebben. Allesbehalve stormbestendig.

Geen paniek! Plan B: met de bus naar Calais. Bus. Zweet. Kinderen die regenboogkleurig spuugden in vier smaken. Ik verlangde ineens terug naar de gehavende Titanic-dubbelganger.

In Calais wachtte veerboot Misschien-gaat-dit-wel-goed II. De kapitein sprak met de zelfverzekerdheid van iemand die zojuist een Chinese handleiding half had begrepen.

“We proberen over te steken ondanks windkracht 9. Lukt het niet, dan keren we om. Veel plezier!”

Proberen? Alsof we gingen kijken of een scheetje een ballonvaart kan sturen.

Het schip begon te dansen; we voeren letterlijk tegen muren van water op. Mijn vriendin zag eruit alsof ze haar ziel had geruild voor een emmer. Ik overwoog serieus een kloosterleven, puur voor de rust.

Meeuwen vlogen voorbij. Bijna-manlief, held in wording, wees enthousiast: “Kijk, meeuwen!” Ik staarde naar één punt, een raampje vol zee, niets dan zee. Golven hoger dan het schip. Was dit het dan? Trouwen, kinderen baren? Nee hoor, hij sleurde me regelrecht de natte verdoemenis in met zijn verrassing.

De lauwe koffie besloot eveneens zeeziek te worden en maakte een solotour door het gangpad. Mijn kotszakje dacht: nope en gaf direct op. Alles gaf op. Behalve de golven; die werden alleen maar fanatieker. Overal zieke mensen, vermoedelijk zelfs de kapitein. De mannen zaten er ontspannen bij, biertje in de hand, alsof we op een terrasje in Zandvoort zaten. Een tikkeltje bezorgd, maar vooral om hun dames die zichtbaar minder stormbestendig bleken.

En toen… Engeland! Vasteland! Mijn lijf dacht: “Kijk, grond!” Vogels floten Bach, mijn ziel krabbelde uit de diepzee.

Het weekend zelf was geweldig. Behalve dat het andere stel uit elkaar ging (niet per se door het bootincident, al sluit ik niets uit).

Terug gingen we per Kanaaltunnel: geen wiebel, geen water, geen koffie met ambities. Stil, recht, veilig.

Noem het traumaverwerking, of volwassen worden met zoutwaterspikkels. Tegenwoordig krijg ik al stress van een opblaas-eenhoorn op een sloot in Bronkhorst.

Maar hé… ik ben nog steeds getrouwd met toen-bijna-manlief. Met twee kinderen van 21 en 18 aan dek varen we vol gas op ons gezinsvlot. We trotseren puberteitsorkanen, driftbuien-draaikolken en de windstilte van “weet-ik-veel”. De wasmand is een zinkend schip, de vrouwen aan boord een eindeloze schatkaart, en toch houden kapitein en stuurvrouw koers. Dat, mijn liefste matrozen, is pas stormbestendig!