Dwangstoornis

De prijs voor ‘het mooiste en schoonste huis van de wereld’? Laat maar. Mijn huis is geen showroom. Het is een overlevingsgebied met confetti-kruimels en sokken die zichzelf teleporteren. Maar we wonen hier. We leven. Wild. Onverschrokken. En, toegegeven... een tikje geobsedeerd. Mijn hart slaat soms in morse: controle... controle... controle...

Neem onze glazen. Niet gewoon “glazen”. Nee, dit is een hiërarchisch systeem waar een koningshuis jaloers op zou zijn. Van links naar rechts: borrelglaasjes (uiteraard), dan wijnglazen, wit vóór rood, dat is strategie, geen vergissing, gevolgd door toetjesdisschaaltjes, koffie en theeglazen, sap glazen, en tot slot de limonadeglazen. Allemaal soort bij soort, op hun plek alsof IKEA en het Ministerie van Defensie een gezamenlijke missie hadden.

Manlief, dappere man, denkt dan: ‘Ik ruim wel even de vaatwasser uit.’ Dat doet hij ook. Maar hij zet de glazen... WILLEKEURIG. Alsof het junglewezens zijn die zichzelf moeten vinden.

Ik wacht. Tot hij wegloopt. En dan: klik, klak, sjoef, tik-tik-tik. Ik geef de hele bende een spoedcursus. Geen waterglas tussen de wijnglazen. Geen theeglas in de limonadehoek. Alles op zijn plek. Alles zen. Niemand die het merkt. Mijn hartslag daalt. De wereld klopt weer.

En ja, de wc-rol moet met het papiertje naar voren hangen. Ik ben geen monster. Maar de besteklade? Tja, dat is dan weer de jungle. Inclusief loslopende paperclips, papiertjes en sleutelbossen. Prioriteiten. Kastdeuren die openstaan? Die fluisteren “…we staaaaan weeer open…”

En ik ben niet alleen. Nee, ik heb een netwerk. Mensen zoals ik. Eén vriendin strijkt haar theedoeken. Een ander hangt de was op kleur, met bijpassende wasknijpers en vermoedelijk een Spotify-playlist per tint. Iemand in mijn nabije omgeving fietst uitsluitend over specifieke putdeksels, alsof hij deelneemt aan een geheime militaire operatie. En mijn kinderen vroeger? Die liepen alleen over de witte stukken van het zebrapad. Elk treetje van de trap werd met ninja-precisie genomen. Nu zeggen ze niks meer, bang dat ik het opschrijf. Wat ik dus doe.

Soms denk ik: laat het los. Maar ik heb het geprobeerd. Eén theeglas tussen de sap glazen. Twaalf seconden. Correctie uitgevoerd.

En weet je: volgens experts is het pas een stoornis als je er meer dan een uur per dag mee bezig bent. Dus zolang ik mijn glazen, kastdeuren en wc-rollen binnen 59 minuten fix... is er niks aan de hand.

Wat is het dan? Balans. Zelfexpressie. Een poging tot grip op een wereld die steeds harder aanvoelt als een verdwaalde opslagloods vol verdorde bloemen, vergeten sokken en meningen met toeters eraan.

Dus laat mij mijn glazen rangschikken alsof ze auditie doen voor een kristallen ballet. Laat mij de wc-rol hangen als een museumstuk.

Dat is geen dwangstoornis. Dat is mijn stille protest. Tegen de chaos van de wereld daarbuiten. En een wanhopige poging om hierbinnen, in mijn eigen kleine hoekje, iets van orde te bewaren.