Schudstrijd

Het begon om 00:03 uur, het tijdstip waarop je óf een drama verwacht, óf de vraag waar de oplader ligt, óf een volslagen gek idee. Dochterlief appte:

“Hiii, vriendinlief en ik willen morgen een cocktailavond met jullie doen! Jij en papa ook, oké?”

Normaal juich ik zulke spontane plannen toe, vooral als mijn bijdrage blijft bij: ploffen op de loungebank, glas aannemen, nippen en glimlachen. Maar nee, opvoedkundig moest ik ook iets shaken. Manlief idem dito. Dochter: “Levensles nummer één: leren verliezen met stijl.” Nou, dat klonk als een schudstrijd!

Mijn meesterplan? Een Pina Colada, vakantie in een glas. Manlief wilde hetzelfde. Dat verbood ik meteen. “We doen geen kopie, jij kiest iets anders!” Hij koos voor een Strawberry Daiquiri, want “dat is fris en fancy.”

Onze boodschappenkar leek inmiddels een tropisch resort op wielen. Dochter werd aangesteld als glas-scout. Ze kwam terug met zulke cocktailglazen dat je er zelfs je plantenwater uit zou drinken en denken: ‘mmm, bouquet!’

De dames gingen los in de keuken: ijs hakken, shaken, giechelen. Hun creatie? Een Frozen Lemon Drop meets sorbet, fris, fruitig, hemels. Ik gaf tactisch een 9, moest mijn Pina Colada nog laten shinen.

Toen was ik aan de beurt. Rum, kokosmelk, ananassap, crushed ice… iets minder ijs, dacht ik. Wat ik niet deed: proeven. De eerste slok leidde tot gezichten alsof ze zojuist op een citroen hadden gebeten.

“Nou, drinkt makkelijk weg…” zei vriendinlief heel lief. Manlief droog: “Ja, met water kan alles makkelijk wegdrinken.” Blijkbaar had ik mijn tropische droom veranderd in bloempotwater. Dochter gaf een zes. Vriendinlief een royale zeven. Vriendschap op het spel.

Manlief veranderde ondertussen in Tom Cruise in de film Cocktail. Hij schudde, goot, en zette een aardbei op de rand alsof hij een kunstwerk maakte. Zijn Daiquiri? Een engelenkoor op je tong. Iedereen gaf een 10. De man heeft smaakpapillen met Michelin-sterren, dat was duidelijk.

Net toen we dachten dat het feest niet beter kon, kwam zoonlief slapend binnen. Eén slok van manliefs cocktail, en hij stond plots rechtop alsof hij zojuist de wederopstanding had meegemaakt.

Toen, plotseling, stormden de ouders van vriendinlief binnen. Met hun eigen cocktail. Eén slok en ik sprak ineens een vreemde taal, drie keer ‘skyr’ verward met ‘jysk’ en geen idee meer waar het over ging.

We lachten, proostten en vertelden verhalen tot diep in de nacht. Tussen dat laatste slokje en het moment dat de shaker in de vaatwasser verdween, wist ik het zeker: het gaat niet om de beste cocktail. Het gaat om wie je glas vult, het lachen tot je mascara loopt, en die momenten waarop je denkt: ja, dit is leven!

Schudstrijd: waar shaken, lachen en proosten samenkomen. Geen winnaar, alleen lol in elk glas!