Stille zaterdag

Goede Vrijdag = het sterven van Jezus

Stille Zaterdag = rouw en stilte

Pasen = opstanding en feest

Wij zijn op goede vrijdag direct overgegaan op feest. Ook goed, maar niet stil. Een Goede Spelletjesvrijdagavond met de feestgangersgroep: een gezelschap dat meer decibel produceert dan een fanfare in een porseleinkast.

We zijn met z’n zessen. Drie stellen.  

Stel 1: wij. De oerversie van feest. Als we binnenkomen, maakt de kamerplant spontaan een moonwalk.

Stel 2: de stedentrippers. Samen veroverden we tot nu toe twee Europese steden en verzamelden minstens acht gênante herinneringen   

Stel 3: de bijnaburen. Ze wonen schuin tegenover stel 2. En met “schuin” bedoel ik: schever dan een dronken flamingo op één been.

Ons ontstaan? Eén dorpsfeest, zes halve liters, een dubieuze ABBA-medley, en poef: De Zomerfeestgangers waren geboren. Inmiddels zijn we het Altijd-Feest-Collectief. Als Tupperware: praktisch, onverwoestbaar, en je vindt ons overal. Vooral bij drank.

De gouden groepsregel? Wie een feestje geeft, krijgt de rest er gratis bij. Geen smoesjes. Alleen een ziekenhuisopname wordt geaccepteerd. En zelfs dan: camera aan, infuus opzij, en proost mee via Zoom.

We speelden bij de bijnaburen, want elkaar weken niet zien is bij ons gewoon emotionele verwaarlozing.

Spelletjesavond: Hitster Bingo. Spotify aan. Wijn- en bierglazen vol. Heupen los.

Iedereen krijgt een bingokaart, en dan: KNALLERS. Guilty pleasures. Meezingers. Hits die je stiekem woord voor woord kent, maar nooit zou toegeven bij daglicht.

Bij ons thuis leidde een variant van dit spel ooit tot een karaoke-microfoon, een luchtgitaar en denkbeeldige tequila. De buren vroegen de volgende ochtend of we een festival organiseerden. We hebben maar “ja” gezegd.

De gastvrouw, een mix van zonnestraal en brandalarm, vroeg nog: “Zal ik alcoholvrij bier halen?”

Manlief, filosoof in kroegmodus, bromde: “Alcoholvrij bier is als een BH aan de waslijn: het lijkt wat, maar het beste is er al uit.”

Iedereen knikte. Wij zijn mensen van principes. En wijn.

Ik begon als een raket. Tot de gastvrouw mijn bingo genadeloos saboteerde: kruis weg. Geen uitleg. Alleen een knipoog van pure valsheid. De stedentripvriend raadde bij elke hit steevast “voor 2000” , ook bij nummers waarbij je het exacte jaartal moest raden. Zijn vriendin speelde vals via haar wijnglas. Slim, glibberig vals. De gastheer zette kruizen alsof hij kleurenblind was.

En manlief? Die had slechts oog voor mijn decolleté. “Het mooiste zat nog in de BH,” zuchtte hij later, dromerig. Toch een soort paasboodschap?

Ik verloor. Genadeloos. Ik probeerde mijn bingokaart nog te wisselen met de stedentripvriend. Betrapt. Straf: nog een glaasje wijn.

Eindstand? Hitster: knock-out.    Feestgangers: kampioen in chaos.

En zo werd Stille Zaterdag luid en onnavolgbaar afgetrapt.