Lotje

Ik was zeventien, net op dat randje tussen puber en volwassen vrouw, en mocht mee naar de Bull uitreiking van mijn über-slimme broer. Groot moment voor hem, maar eerlijk? Voor mij net zo goed. Ik had mijn outfit dagen van tevoren uitgedacht: een donkerblauwe jurk waarin ik me voelde als een Hollywoodster, een vintage colbert dat net niet vloekte, en pumps die bij elke stap het geluid maakten van zelfvertrouwen. Klik-klak, ik kwam eraan.

Ik wilde indruk maken. Op zijn professor, op zijn vrienden, op het leven. In die outfit voelde ik me als de hoofdrol in een film waarin alles precies goed zou vallen. Ik keek zelfs een beetje neer op mijn broer. Oké, hij had dan een Bull, maar ik had stijl. En hakken.

We arriveerden in een soort paleis met marmeren vloeren, gouden lijsten, nerveuze studenten en een sfeer die schreeuwt: “Hier eindigt onze jeugd.”  Terwijl de ceremonie nog niet begonnen was, paradeerde ik rond alsof ik op een catwalk stond. Mijn Opa en Oma knikten goedkeurend.  En toen... voelde ik het.

Plasdrang. Niet een “ach straks wel” signaal, maar een “NU” noodalarm. Code geel. Zonder nadenken sprintte ik naar het toilet. Panty half af, jurk opgestroopt, een gevecht met m’n slip... Het lukte. Opluchting. Handen wassen zonder handdoek, dus wapperen. Prima.

Ik checkte mezelf in de spiegel. Perfect. Onverschrokken liep ik terug de wachtruimte in. Mijn hakken zongen over de vloer. Mensen keken. Nee, mensen staarden. Naar mij! Ik voelde me Madonna. Mijn hoofd hield ik hoog, mijn glimlach net mysterieus genoeg.

Ik loop voorbij mijn oma, volledig in mijn element, genietend van de echo van mijn hakken en de bewonderende blikken. Ik straal, zweef bijna de zaal in. Het leven is goed. Mijn jurk is perfect. Mijn broer is geniaal. Ik ben het mode-icoon. En toen, als een dolk door een opgeblazen ego, klonk het. “LOTJE!”

Ik draai mij om, elegant als een diva.

Oma, zo typisch Gronings, knauwerig en gek op haar kleinkinderen, is normaal gesproken niet de luidruchtigste. Maar nu besluit ze haar stem te verheffen:

"DOAR HE’J DIE JURK IN DIE ONDERBROEK PROPPT"

De wereld hield zijn adem in. Vijf seconden lang was het stil. Dodelijk stil. Alsof de aarde collectief dacht: nee. Althans in mijn beleving. De wachtruimte verandert in een bevroren toneelstuk. Ik voel vijftig paar ogen langzaam naar beneden glijden. Naar mijn slip. Die zichtbaar is. Omdat mijn jurk inderdaad vastzit tussen mijn bilvleugels als een wanhopige vlag in de wind.

Ik wilde verdwijnen. Smelten in de vloer. Of terugrollen naar het toilet en daar een nieuw leven beginnen als wc-papierdispenser. Dag glamour. Dag volwassen uitstraling. Hallo kinderfeestjesniveau . Ik overweeg even om gewoon achteruit terug het toilet in te glijden en daar tot mijn pensioen te blijven.

Inmiddels word ik bijna vijftig, en nog steeds check ik, als ik een jurk aantrek, minstens drie keer of alles in orde is voordat ik überhaupt de deur uit ga. En elke keer hoor ik mijn oma nog steeds in mijn hoofd: “Lotje...”