Hardloopschoenen

Na jarenlang trouw minstens twee keer per week onze kilometers af te werken, begonnen manlief en ik te merken dat onze benen protesteerden. Een subtiele hint van onze lijven dat onze hardloopschoenen inmiddels bejaard zijn. Tijd voor vervanging! En niet zomaar een paar nieuwe, nee, wij gingen all-in: een echte hardloopspeciaalzaak.

Je kent het wel: zo’n winkel waar ze niet gewoon een rek met schoenen hebben, maar waar je voetafdrukken worden geanalyseerd, filmpjes van je loopstijl worden gemaakt en je zowat een volledig biomechanisch paspoort krijgt voordat je überhaupt iets past. Want ja, als we het doen, doen we het goed.

Binnen drie minuten staan we op een geavanceerd drukplaatapparaat waar onze voeten meer in detail worden gescand dan een paspoortcontrole op Schiphol. "Zo," zei de specialist met een serieuze blik, "jullie lopen al even, hè?" Ja, dat klopt. En de pijn in onze schenen bevestigde dat nog eens extra.

Dan komt het moment suprême: hardlopen op de testbaan terwijl een hightech camera onze bewegingen vastlegt. Daar gaan we, met de gratie van semi-ervaren lopers die zich net niet opgelaten voelen onder het toeziend oog van de running goeroe.

Halverwege de analyse kijkt de beste man mij ineens geïnteresseerd aan. “Wat voor sport deed je vroeger?” vraagt hij, terwijl hij naar mijn loopstijl kijkt.

Ik, vol zelfvertrouwen: “Turnen.”

Hij knikte langzaam, zijn ogen lichten op met een blik vol begrip en hij zegt: “Aaaah…”

Dat is het. Eén woord. Eén langgerekte ‘Aaaah’, met een veelbetekenende twinkeling in zijn ogen.

Op dat moment voel ik me een biomechanisch wonder, een technisch meesterwerk van perfecte spieren en een onwrikbare houding. Ik zie het voor me: hij heeft zojuist de perfecte hardloopmachine ontdekt en is onder de indruk van mijn sublieme lichaamsbeheersing. Misschien gaat hij straks nog een paar jonge atleten bij elkaar roepen om te zeggen: “Kijk, zó moet je lopen!”

Maar manlief, die staat naast mij. 

Die kijkt opzij, trok een wenkbrauw op en mompelt droogjes: “Schat… die vent heeft gewoon een master in marketing en verkooptechnieken.”

Mijn ego riep: “GENIALE BLIK!”

Manlief riep: “GENIALE SALESPRAAT.”

Het zou zomaar kunnen dat die hardloopgoeroe de biomechanische balans van een topturnster in mij herkend. Of… hij ziet een gouden kans om een peperduur paar schoenen te slijten aan een vrouw die even denkt dat ze een Olympische atleet is.

Maar ach: die schoenen zitten fantastisch, ik voelde me een absolute pro en als een klein beetje vleierij mij helpt de perfecte hardloopschoen te kopen, dan neem ik die ‘Aaaah…’ met open armen aan.

Of mijn ego nou gelijk heeft of mijn man, dat laat ik in het midden. Feit blijft: we verlaten de winkel lichtvoetig en zelfverzekerd en met een portemonnee die ineens veel lichter aanvoelt dan voorheen.