De Apotheek

 

“Wij weten van niks,” zegt de assistente. 

Tuurlijk niet. Waarom zou je ook iets weten? Ik sta vast weer niet in het systeem. Misschien besta ik wel niet. Misschien ben ik een medische illusie, een spookpatiënt die door apothekers over het hele land wordt gefluisterd: "Ze zegt dat ze pillen nodig heeft… maar niemand kan haar vinden in het systeem." 

Mijn wallen zijn inmiddels groter dan mijn tieten. De vermoeidheid heeft me in zijn greep, maar ik denk altijd: "Het gaat wel over, dat lost mijn lichaam wel op." Mijn lichaam denkt daar anders over. Blijkbaar heeft het zoiets van: "Leuk experiment, laat eens kijken hoe ver we kunnen gaan voor ze naar de dokter gaat." En zo beland ik uiteindelijk in de spreekkamer, met een hart die vreemde en zeer verdachte sprongetjes produceert.  

De dokter stuurt mij naar huis met een setje voor een hartfilmpje. Drie plakkers op mijn borst, met draden die naar een kastje leiden. Het voelt alsof ik in een slechte sci-fi film ben beland. Maar dat is nog niet alles, oh nee. Ik moet ook bloedprikken. Zes buisjes! Zes! Ik voel mij ineens een bloeddonor zonder enige vrijwillige intentie. Als klap op de vuurpijl moet ik ook nog twee keer een potje uitwerpselen inleveren. Dit is het moment waarop ik denk: “Ik heb officieel een volle kaart op de medische bingo.”  De uitslag: alles in orde… behalve, jawel, een mega ijzertekort. De arts kijkt mij bedenkelijk aan en zegt: "Ergens lekt u bloed," alsof ik een lekkende waterleiding ben. Ik word dit keer naar huis gestuurd met een recept voor ijzerpillen en een doorverwijzing naar de internist.  

Daar sta ik dan in de Apotheek als iemand die niet bestaat in het systeem. Geen probleem, ik ben flexibel (oké, flexibel is een groot woord, ik ben eerder wankel door de vermoeidheid). Ik moet zelf de polikliniek bellen. Het telefoonnummer? Enorme zoektocht! Eindelijk krijg ik iemand aan de lijn. Ik vertel mijn probleem maar krijg geen reactie. Ik roep tot drie keer toe heel hard “hallo” waarbij ik geïrriteerde blikken van de assistentes vakkundig ontwijk.  Als iemand geïrriteerd mag zijn ben ik dat wel.  Verbinding is weg. Prima, geen stress, ik bel gewoon nog een keer. “Oh ja, we hebben het opgeschreven,” zegt de dame aan de andere kant van de lijn met een alleraardigste zachte Nivea stem. Opgeschreven? In dit digitale tijdperk? Hoe dan? Met een ganzenveer op perkament? 

Maar goed, de ijzertabletten die ik na een hoop gedoe heb weten te bemachtigen, doen eindelijk hun werk. Ik voel me een stuk beter! Minder moe, minder duizelig, en ik kan weer normaal traplopen zonder het gevoel te krijgen dat ik op een Everest-expeditie ben. Hoera! 

Toch is mijn internist niet helemaal tevreden. “U voelt zich beter, dat is mooi,” zegt hij. “Maar we willen toch nog even een gezellig onderzoek doen.” 

Gezellig? Ik zie het al voor me: kaarslicht, romantische muziek en… twee slangen die mijn lichaam van beide kanten gaan verkennen. Een gastroscopie en coloscopie, oftewel: een all-you-can-inspect buffet. Als ik pech heb, zwaaien de slangen elkaar onderweg nog even vriendelijk toe. Dus nu nog alleen even die slangenparty overleven…. Hopelijk houden ze die ganzenveer dan wel ver bij me vandaan.  

De vraag waar ik lek blijf, blijft voorlopig nog open, maar de kans is groot dat het tussen de overgang en mijn leeftijd kan zitten.