Cultuur

Ruim veertien jaar geleden, toen Hyves nog het toppunt van sociale status was en we dachten dat leggings een goed idee waren, kreeg ik een uitnodiging voor een chique etentje. Mijn schoonzus werd veertig, en dat werd gevierd met een diner waar zelfs Máxima een extra knoopje voor zou sluiten. Dresscode: formeel feestelijk.

Dus: geen spijkerbroek, geen kersttrui, en al helemaal geen Crocs met sokken. Zelfs niet als ze glitters hadden.

Na een lange werkdag arriveerde ik opgepoetst bij een statig landhuis, het soort waar je normaal alleen binnenkomt met een adellijke titel of een pudding van drie verdiepingen. Ik liep naar binnen en BAM, daar stond hij.

Een man. In een rok. Geen hipster met een kunstzinnige baard, maar een forse kerel met kuiten als bowlingkegels en het zelfvertrouwen van een supermodel op rode wijn. Ik knipperde. Was dit een grap? Mode? Cultuur?

Nee hoor. Het was gewoon de achterbuurman van mijn schoonzus en broer. Laatst nog gezien met een Budweiser in de ene hand, barbecuevork in de andere, cowboyhoed op z’n hoofd. Een achterbuurman toevallig uit Texas. En nu leek het alsof hij rechtstreeks uit Braveheart was gelopen.

Mijn eerste gedachte: Iemand had hem moeten uitleggen dat ‘formeel feestelijk’ niet betekent dat je je gordijnen om je middel knoopt.

Mijn tweede gedachte: Draagt hij daar wat onder? Die vraag nestelde zich in mijn hoofd als een jeuk waar je niet aan mag krabben. Mijn innerlijke keurige ik fluisterde: Niet vragen. Niet nu.

Natuurlijk had mijn schoonzus hem pal naast zich aan tafel gezet. Ik zag haar giechelen, haar blik afdwalend naar... ergens tussen de tartanpatronen. Die vrouw houdt van cultuur, zullen we maar zeggen.

De avond had alles: toespraken, te veel wijn, en een chocolademousse die me bijna tot tranen roerde. Maar één beeld bleef hangen: een man in een rok, die eruitzag alsof hij elk moment “vrijheidsstrijd!” kon roepen. En geloof me, hij was het stralende middelpunt.

En toen kwam het moment. Hij stond op voor een toast, en precies op dat moment gierde er een speels briesje door de zaal. Iedereen hield de adem in. En dat zegt genoeg.

Wat we niet zagen, zagen we allemaal.

De jaren zijn voorbijgevlogen. Hyves ligt begraven naast MSN, leggings zijn nog steeds twijfelachtig, en Crocs... daar zwijgen we over. Maar dat beeld van die kilt, zacht golvend in het kaarslicht? Onvergetelijk.

En of er nou wat onder zat of niet… sommige mysteries zijn mooier als je ze niet oplost.

Ik vind het prima zo. Maar als ik heel stil ben, hoor ik mijn schoonzus soms nog zachtjes zuchten: “Wat een… indrukwekkend staaltje cultuur.”